Ҳамин тавр, вай як бесарусомонӣ кард ва ҳоло мушкилро ҳал кардан лозим буд, бинобар ин вай тасмим гирифт, ки хурӯси калони соҳибхонаро сайқал диҳад ва ин корро чунон хуб анҷом дод, ки ӯ ҳатто ӯро лесид, то ин зебоиро пеш барад. Пас аз ворид кардани он, вай ин корро хеле хуб кард, вайро чуноне, ки бояд бошад, бечора кард, вай ҳатто фишурда кард, аммо аз рӯи он ки чунин хурӯс дар вай нопадид мешавад, хулоса як аст, вай ин аввалин нест.
Духтарон танҳо хубанд, бачаро як минеткаи олӣ сохтанд ва ба ивази он ҷинси аналӣ гирифтанд. Маълум аст, ки ҷинсӣ мақъад барои духтарон, ин дӯстдоштатарин машғулият аст.